Rozdział 33 ღ .

Płakała w samotności, chcąc zapomnieć o miłości.

Tak już chyba było mi pisane, abym zawsze gdy będę szczęśliwy robił wszystko żeby być jednak tym nieszczęśliwym. Wiedziałem jedno, straciłem wszystko co kochałem. Moją narzeczoną, dzieci a co najważniejsze miłość, której tak bardzo potrzebowałem. Zniszczyłem wszystko, zraniłem niewinne osoby. A to wszystko przez tą jedną głupią noc, którą spędziłem z tą podłą świnią Simon. Planowała to od początku, powiedziała mi to prosto w twarz z głupim triumfalnym uśmiechem na swojej twarzy. W tamtym momencie chciałem zrobić wszystko aby też cierpiała za to co mi zrobiła. Ale nie potrafiłem. Nie byłem takim człowiekiem, by mścić się gdy tylko nadejdzie okazja. W końcu mogłem wrócić do treningów. Od tamtego czasu minęło pięć miesięcy. Z każdym dniem staczałem się coraz bardziej. Połowa chłopaków z drużyny postawiła pomiędzy nasze relacje ogromy mur, którego za żadne skarby nie potrafiłem zburzyć. A Erik pewnie był na mnie wściekły. Przecież mu obiecałem, że zajmę się Mają, że sprawię aby już nigdy nie cierpiała. Samotność w domu była dla mnie katem. Zmieniłem się, tak wiedziałem o tym dlatego postanowiłem odebrać Majce moją córkę. W końcu była moja a nie jej prawda?. Od dwóch tygodni

spotykam się z pewną dziewczyną. Ma na imię Miley. Jest piękna, jej ciało jest bardzo wysportowane. To już dziś nastał ten dzień, kiedy to jechałem po moją Sarę, miałem nadzieję, że będę mógł choć na chwilę zobaczyć swojego synka. Zadzwoniłem dzwonkiem do drzwi, gdy ujrzałem w nich Maję od razu zabrało mi mowę.
- Czego chcesz? - warknęła w moją stronę, lecz w jej oczach ujrzałem te cudowne iskierki, które zawsze na mnie działały.
- Tata! - krzyknęła radośnie Sarcia rzucając się mi na szyję. Mocno przytuliłem swoją kochaną córkę i wziąłem ją na ręce.
- Przyjechałem po Sarę, zabieram ją. - powiedziałem. - Mogę zobaczyć Erika? - spytałem również
- Mały śpi - odparła krótko - Zaraz, zaraz. Jak to przyjechałeś zabrać Sarę? - spojrzała na mnie.
- Normalnie zabieram ją ze sobą - rzekłem - Przecież to moja córka tak? nie twoja! - dodałem najbardziej gorzkim głosem na jaki mnie było stać. Tak naprawdę serce bolało mnie cholernie. Wiedziałem, że odbieram jej szczęście. Spojrzała na mnie tym swoim smutnym wzrokiem. Krzywdziłem ją po raz kolejny... - Po jej rzeczy przyjadę innym razem - powiedziałem
Pomogłem założyć córce buty i szykowałem się do wyjścia. Czekając na małą przed furtką musiałem spojrzeć na ganek.
- Mamusiu - jęknęła Sara, przez płacz
- Będzie dobrze kochanie - odparła Maja, płakała znów tylko i wyłącznie przeze mnie. - Pamiętaj, że kocham cię najbardziej na świecie dobrze? - spojrzała na nią, mała pokiwała jej twierdząco głową i mocno się do niej przytuliła.
- Sara chodź jedziemy - pogoniłem ją, nie potrafiłem tam tak stać i patrzeć, jak ona cierpi... - Maja gdy przyjadę po rzeczy małej będę chciał zobaczyć syna. I mi tego nie zabronisz! inaczej spotkamy się w sądzie - oznajmiłem łapiąc córkę za rękę.

- * * * -

Stałam tam jak słup, tępo wpatrywałam się w ich oddalające się sylwetki. Sara nadal płakała, tak jak ja. Myślałam, że się przesłyszałam. Co się stało z moim Marco. Takim kochanym i cudownym. Zniknął!..
Wiedziałam jednak, że gdzieś w jego sercu nadal istnieje. Byłam na załamaniu nerwowym. Nie wstydziłam się tego, że chodziłam do psychologa. Lekarz pomagał mi podnieść się po tym co zrobił mi blondyn. Erik rósł szybko. Starałam się być najlepszą matką, jaką tylko potrafiłam. Ale teraz gdy straciłam moją kochaniutką Sarunię, nie wiem co się ze mną stanie. Ona dopełniała moją pustkę do końca.
- Już dobrze kruszynko - szepnęłam trzymając małego na rękach - Sara niedługo przyjedzie do ciebie i się pobawicie - dodałam.
Nie potrafiłam go uspokoić. Dopiero gdy Łukasz wrócił mały postanowił zasnąć i tylko i wyłącznie wtedy, gdy wuja go usypiał.
Siedziałam przez trzy godziny zamknięta w swoim pokoju. Musiałam się uspokoić, choć tak czy tak to się nie stało. Byłam roztrzęsiona. Tak bardzo chciałam przytulić się do jej malutkiego ciała. Nie było jej zaledwie kilka godzin a ja już strasznie za nią tęskniłam. Pokochałam Sarę całym sercem. Chciałam do niej najlepiej, chciałam zastąpić jej matkę. I po tym jak wiele razy mi to powtarzała udało mi się.
- Majuś - Łukasz przyszedł do mojego pokoju z dwoma kubkami parującej melisy. - Jak się czujesz? - zapytał siadając obok mnie i czule mnie obejmując
- Jakoś - powiedziałam cicho. Nie miałam siły na nic.
- Ułoży się jakoś zobaczysz - szepnął mi na ucho całując w głowę. - Pamiętaj, że my zawsze będziemy przy tobie - dodał.
Wtuliłam się w ramiona brata. Piszczu nie odzywał się już więcej, wiedział że ta cisza jest mi potrzebna. Rozumiał mnie jak nikt inny.
- Kocham cię Łukasz - powiedziałam
- Ja ciebie też siostrzyczko - odparł - nawet nie wiesz jak bardzo...

_____________________________________________________________________________

Tak wiem, że krótki i bezsensowny, ale musiałam dodać, ponieważ nie wiem kiedy będzie kolejny na którymś z moich blogów. Prawdopodobnie dopiero we wtorek lub środę...

Do następnego ♥